Anton heeft alzheimerdementie met FTD-kenmerken. Hij vertelt redacteur Lies Orthmann over zijn vrijwillige opname in het verpleeghuis.
Met mij gaat het goed. Ik heb mij erbij neergelegd dat ik voorlopig hier ben, al moet ik erg wennen. Eerst dacht ik: ‘Waar ben ik aan begonnen?!’. Ik kreeg woorden over van alles met zowel mijn medebewoners als het personeel. Voor mijn gevoel kreeg ik overal de schuld van, terwijl ik alleen maar wil helpen. Een medebewoonster gooide haar beker met drinken over mij heen toen ik een tafelkleed afhaalde. Ik werd boos op haar en de begeleiding weer op mij. Ik voel mij dan erg onbegrepen en blijf er dingen uitgooien die ik niet zo bedoel. Ik heb moeite om anderen te begrijpen. Het voelt alsof ze mij expres in de weg willen zitten, al weet ik ergens ook wel dat ze er niets aan kunnen doen. Ik heb ook bewoners leren kennen met wie ik het goed kan vinden. En ik kan lachen met de mannen van de huishoudelijke dienst. Ik help ze graag met stoffen en schoonmaken.
Ik kan erg terugverlangen naar thuis. Maar daar ging het niet. Ik wilde altijd bezig zijn en dat was niet fijn voor mijn vrouw. Er kwamen ruzies en dat wil ik ook niet meer. Ik mis haar en ben altijd blij als ze weer even langskomt. Het is voor haar niet makkelijk dat ik mij overal mee wil bemoeien. Ik schijn best een uitdaging te zijn voor de mensen om mij heen. Toch bedoel ik het niet verkeerd! Af en toe vliegt het er gewoon uit. Ik heb er achteraf ook spijt van. Dan zit ik het in mijn kamer te overdenken en concludeer ik dat het eigenlijk mijn eigen schuld was. Soms dan bied ik ook mijn excuses aan. De één neemt het aan, de ander niet.
Ik geniet van het zingen en van de gym. Ik doe graag een beetje gek en vind het heerlijk als anderen meedoen. Ik werk ook in de tuin. Gezellig als mijn zoon op bezoek komt. Ik kan goed met hem opschieten en rustig met hem praten over van alles. Ik heb het gevoel dat hij mij goed begrijpt. Ik zit hier liever niet, maar begrijp dat het thuis ook niet meer ging. Ik vind wel dat het beter gaat tussen mij, mijn vrouw en mijn zoon. Ik ben snel boos en daar heb ik uiteindelijk alleen mijzelf maar mee. Ik denk dan: ‘Misschien moet ik veranderen’, maar ik denk niet dat het lukt. Maar ik kom er wel, ik ga gewoon rustig door!