‘Ik heb vier herseninfarcten gehad. Sindsdien kan ik vergeetachtig zijn. Ze noemen het vasculaire dementie, ik wist helemaal niet wat dat was. Alzheimer komt vaker voor. Eigenlijk is het nu een algemeen begrip aan het worden zoals hart- en vaatziekten of kanker. Ik ben er zelf open over, als ernaar gevraagd wordt. Ik schep graag duidelijkheid. Je hoeft je er niet voor te schamen vind ik. Net zoals je je niet hoeft te schamen voor een andere geestelijke of lichamelijke ziekte. Als je een inbreker bent zou je je moeten schamen.
Meeleven met anderen
Van beroep was ik assistent accountant en ik was scheidsrechter bij het voetbal. Daar kon ik mijn tanden laten zien (dat ziet er niet uit, hoor). Een heel stuk van mijn leven deed ik vrijwilligerswerk in een huis voor dak- en thuislozen. Ook weleens zwaar hoor, andermans problematiek te zien. Ook heb ik tientallen jaren gecollecteerd voor diverse goede doelen. Tot je er geen geld meer in kon gooien en je er iets langs moest zwaaien. Het stuitte mij tegen de borst, ineens allerlei handelingen moeten plegen. Ik geef zelf ook veel aan goede doelen, dat trek ik wel af van de belasting hoor, haha. Ook hielp ik bij een woonzorgcentrum in IJsselstein. Eerst tijdens de spelletjesmiddag, hulp bij de maaltijden en het restaurant. Later vroegen ze of ik wilde wandelen met de bewoners. Al jaren help ik diverse ouderen met hun belastingaangifte. Soms twijfel ik door de vergeetachtigheid of ik het nog wel kan doen, dan zal ik ze moeten doorverwijzen naar een ander. Het geeft een goed gevoel dat je iets voor een ander kan betekenen. Ik leef erg mee met anderen. Zo kon een dame niet worden opgenomen vanwege al haar huisdieren. Die heb ik maar overgenomen en dan kwam ze bij mij op bezoek. Ik was toch alleen en je hebt dan het gevoel dat je niet voor niets leeft. Het voelt nuttig en waardevol.
Zoektocht in handigheidjes
Ik vind het leuk om uitgedaagd te worden, bijvoorbeeld in extra oefeningen bij de dagbehandeling. Dat geeft mij een heel goed gevoel; zo dement ben ik gelukkig niet! Anderen kunnen vinden dat ik niet op de dagbehandeling hoor, dat ik geen dementie heb, maar ik weet dat ik het soms plots even kwijt ben. Zoals bij het geld terugvragen aan de kassa, of het kwijtraken van mijn portemonnee. Dan is het weer even mis. Het is soms een zoektocht in handigheidjes voor jezelf bedenken. Je doet wat je kan op je eigen niveau. Als je dementie hebt moet je dat accepteren en doen wat je nog kan, doe wat met je restcapaciteit! Besef dat het jou ook kan overkomen. En dan wil je ook graag serieus genomen worden, toch? Ik moet zeggen dat ik het naar mijn zin heb, ik word als mens behandeld en niet als kierewiet. Dat men mij nu helpt vind ik hartstikke mooi!’