Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

‘Mijn dag begint en eindigt met dankbaarheid’

Karen Vandenboer (47), in 1998 afgestudeerd als licentiaat in de rechten, werkte aanvankelijk als advocaat aan de balie en later als juridisch medewerker op een notariskantoor. Een half jaar geleden maakte ze de overstap naar woonleefbegeleider in het woonzorgcentrum. Een baan die haar op het lijf geschreven is.
Karen VandenBoer
‘Het begon steeds meer te wringen dat ik als advocaat dingen moest vertellen in het belang van mijn cliënten waar ik zelf niet achter stond. Op den duur geloofde ik mezelf niet meer. Op het notariskantoor behandelde ik de vereffeningsdossiers, bijvoorbeeld na een echtscheiding of bij een nalatenschap. Ik deed het graag omdat ik graag tot oplossingen kom. Toch begon het ook hier te wringen. Je werkt altijd met mensen die gefrustreerd, boos en verdrietig zijn. Ze voelen zich bijna altijd benadeeld en advocaten gaan – vaak zelfs bewust van hun ongelijk – toch tot het uiterste. Die langdurige juridische strijd die meestal volgde had impact op me, omdat ik conflicten liever uit de weg ga. Ik voelde de zwaarte, maar dacht dat dit aan mij lag. Toen bleek dat ik hoogsensitief ben, begreep ik dat dit kwam door alle emoties die ik maar met me bleef meedragen. De loopbaanbegeleiding die ik volgde, heeft me echt de ogen geopend. Bijna alles wat mij als persoon kenmerkt, bleek niet te matchen met mijn job.’

Luchtigheid brengen

‘Toen ik over de functie van woonleefbegeleider las, dacht ik: “Hé, dat ben ik!”. Toch was de overstap een sprong in het duister. Gelukkig blijkt deze job voor mij gemaakt. Alles past me: het empathische, het inspelen op behoeften van anderen, het jezelf mogen zijn, het belang van lichamelijk contact maken, creatief zijn. Als ik in het woonzorgcentrum aankom, voelt het als een warm bad. Iemand noemde me een gezellige vrouw. Dan loop ik op wolkjes. Het mooie aan de job is dat het gaat over ‘kunnen en mogen’, en niet over ‘moeten”, zegt Karen. Maar ook bij deze baan komen veel emoties kijken. ‘Tot nu toe ervaar ik vooral positieve emoties. Zelfs het sterven van mensen is niet alleen maar negatief. Het hoort erbij en afscheid nemen kan ook mooi en verbindend zijn, merkte ik.’
Mensen zeggen dat Karen een positieve vibe binnenbrengt. ‘Ik vind het inderdaad belangrijk om een zekere luchtigheid in situaties te brengen. Je moet de dingen niet te zwaar maken. Wat je aandacht geeft groeit, en wat je geeft krijg je ook terug.’ Met die instelling blijkt Karen erin te slagen om ook moeilijke bewoners en collega’s te laten ontdooien. In combinatie met haar vroegere werkervaring, kan ze wellicht ook een mooie rol spelen bij familieconflicten. ‘Ik ben nog te nieuw in de job, maar op termijn wil ik hier zeker pogingen toe ondernemen. De relatie met kinderen en kleinkinderen staat voor bewoners voorop, dus dat is belangrijk! Daarbij wil ik wel steeds eerst alle kanten van het verhaal kennen alvorens eventuele stappen te ondernemen. Voor mij is dat een heel natuurlijke benadering.’

Gewoon ‘zijn’

Karen pikt veel signalen op en luistert constant tussen de regels door. Dat maakt dit werk geen walk in the park. ‘Ook deze job is uitdagend voor mij. Ik probeer dan ook goed voor mezelf te zorgen. Ik stapte niet enkel uit de rat race, maar ben onder andere ook gaan mediteren en focus meer op gewoon ‘zijn’. En ik voel me heel dankbaar voor alles: mijn dag begint en eindigt met dankbaarheid.’

Patrick Verhaest is adjunct-hoofdredacteur van Denkbeeld, freelance projectmedewerker bij het Expertisecentrum Dementie Vlaanderen en opleidingscoördinator aan CVO HIK campus Mol

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.