Column
Ciao bella!
'Ik ben hier komen wonen'. Mevrouw Van der Gracht kijkt rond in de huiskamer. Haar blik verraadt vreugde noch treurnis over de nieuwe situatie. Er is eerder sprake van berusting. Aan de overkant van de tafel zitten de dames Van Beuningen, De Waard en Grotink.
Het gevreesde busje
'En hoe kom ik daar dan? Toch niet met zo'n busje, hè?' Standaard is het de eerste vraag nadat ik iemand enthousiast heb gemaakt om de dagbehandeling eens uit te proberen. Al sinds jaar en dag hangt er een gevoel van schaamte rondom dat (meestal witte) busje, voornamelijk uit angst voor wat anderen daarvan zullen denken. Lies Orthmann Over wetten die niet op elkaar, maar ook niet op de praktijk aansluiten.
Literair lijden
'Het is kut.' Mevrouw van Dijk - 'zeg maar Nel hoor, jongen' - stond met de handen in de zij en wierp een wanhopige blik op de boekenkast in haar kamer in het verpleeghuis. 'Dat is het. Kut.'
In mijn autootje
Mevrouw Fiouw-van de Bilt (1943) woont zelfstandig in de Utrechtse wijk Ondiep. Haar kleindochter regelt alles wat nodig is, van maatjes tot en met medicatie. Ze vertelt redacteur Renate Verkaik wat voor haar belangrijk is, vroeger en nu.
Buiten de lijntjes
Een negentigjarige verblijft op een van mijn afdelingen in het verpleeghuis. Helaas zaten zijn oren weer eens vol. Herhaaldelijk uitspuiten mocht niet baten en had zelfs geleid tot een buitenoorontsteking. We hadden afgesproken dat hij niet meer naar het ziekenhuis gaat en dat we hem binnen de muren van ons verpleeghuis behandelen. Lastig, want de volgende stap is het uitzuigen van de oren door de KNO-arts. En dat kan natuurlijk alleen maar in het ziekenhuis. Of toch niet?
Genadeloos
De lift was stuk. De corpulente zorgverlener sjokte de trap op naar de tweede etage van Nieuw Vredeveld. Hij moest noodgedwongen een concessie doen aan de zelfbedachte regel dat hij tot 12.00 uur gebruik mocht maken van de lift. Het lopen ging niet makkelijk. Eenmaal op de bovenste etage moest hij stevig uitpuffen.
Mag ik even? De zorgverzekeraar bepaalt…
Deze ochtend ga ik voor de laatste keer bij mevrouw langs. Als ze de deur voor me opendoet, zegt ze: 'We moeten afscheid nemen. Wat vind ik dat erg.'
Uit het hart: ‘Behandel mij als mens’
Otmar (71) heeft dementie. Hij vertelt redacteur Lies Orthmann over wat hem bezighoudt.
Overal beestjes?
Ik zit aan het sterfbed van mijn moeder. Haar blik naar het plafond is afwisselend wezenloos en angstig. Ik weet dat ik contact wil leggen. Maar ik weet niet hoe.
Redactioneel: Geef wat zorg weg
Natuurlijk wist ik het, maar toch nog onverwacht zit ik in de levensfase waarin veel van mijn vrienden en familieleden op leeftijd zijn gekomen. Eén van de eerste signalen bestond uit een stortvloed aan foto's en video's van kleinkinderen die mij via WhatsApp bereikte. De suggestie dat het wel wat minder kon met die foto's bleek gevoelig te liggen, blijkbaar beschouwen grootouders dat als kritiek op hun kindskinderen. Ook de inhoud van onze gesprekken is veranderd.